“Parama-ananda” is een term uit het Sanskriet, een oude Indiase taal, die wordt gebruikt in de context van hindoeïsme en spirituele filosofie. Het verwijst naar de hoogste vorm van gelukzaligheid, extase of spirituele vreugde die iemand kan ervaren. In de filosofische en spirituele tradities van India, inclusief het hindoeïsme en sommige stromingen van het boeddhisme, is het streven naar “parama-ananda” een belangrijk doel.
Parama-ananda wordt vaak geassocieerd met de staat van spirituele verlichting of zelfrealisatie, waarbij iemand het ego overstijgt en een diep gevoel van vreugde, vrede en verbondenheid met het goddelijke ervaart. Het is de ultieme vervulling en tevredenheid die voortkomt uit het realiseren van de diepere waarheid van het zelf en de kosmos.
In verschillende spirituele teksten en leringen wordt beschreven hoe meditatie, contemplatie, devotie en andere spirituele praktijken kunnen leiden tot het bereiken van parama-ananda. Het wordt vaak beschouwd als de beloning voor de zoektocht naar spirituele groei en het ontwaken van het innerlijke bewustzijn.