Charles Baudulair (Parijs 1821 – 1867) was een Franse dichter en kunstcriticus

Baudelaire wordt beschouwd als de voorloper van het decadentisme. In 1857 verscheen de eerste uitgave van Les Fleurs du mal. Maar in het heersende burgerlijke tijdperk werden Baudelaires gedichten als té vrijmoedig en grensoverschrijdend gezien.

Volgens de baanbrekende libertijnse Franse dichter Charles Baudelaire vertegenwoordigt liefde het einde van onschuld; hij schreef beroemd: ‘Het unieke en ultieme genot van liefde ligt in de zekerheid slecht te zijn’ (‘La volupté unique et suprême de l’amour gît dans la certitude de faire le mal’). ‘Mal’ is een notoir moeilijk Frans woord om te vertalen, met zijn meerdere implicaties van kwaad, ondeugendheid, ziekte, armoede, schuldgevoelens en gewoon dingen verkeerd doen, dus het is een perfecte verzamelnaam voor alles dat als moreel twijfelachtig is geclassificeerd.

Pierre Durand was de aartsveroorzaker van het Parijs van de jaren twintig en dertig en gebruikte elke list in het boek om clandestien ‘verboden’ materiaal te schrijven en te publiceren. Hij publiceerde onder verschillende pseudoniemen, waarvan Pascal Pia de bekendste was, maar hij zou ook Marcella La Plompe, Leger Alype of Pascal Rose kunnen zijn. Hij zou ook ‘Guillaume Apollinaire’, ‘Arthur Rimbaud’ of – zoals hier – ‘Charles Baudelaire’ kunnen zijn. Gezien de liefdesfilosofie van Baudelaire, is het niet verwonderlijk dat Durand Baudelaire koos als de zogenaamde schrijver van deze gedichten die de fysieke eigenschappen van een favoriete courtisane prees.