Zhuang Zi
(Chinees:元始天尊; pinyin: Yuánshǐ Tīanzūn),
ca. 369 v.Chr.-286 v.Chr.
Zhuang Zi, of in de oude spelling Chuang-tzu, was een Chinese dichter en taoïstisch filosoof uit de klassieke periode van de Chinese filosofie. Hij wordt een mysticus en een soort quiëtist genoemd. Zijn werk wordt gezien als een van de drie pijlers die het fundament vormen voor het taoïsme.
De Persoon
Zhuang Zi, of meester Zhuang, is de auteur van de Zhuangzi, een boek van meer dan 100.000 Chinese karakters dat al meer dan 2200 jaar grote invloed uitoefent op de Chinese cultuur. Het is het oudste en meest literaire boek uit het taoïsme en behoort tot de klassieken in de wereldliteratuur. Het werk is diepzinnig, en met een gevoel voor satire en humor.
Zhuang Zhou kreeg een goede opvoeding, was een meester in taal en kende de geschiedenis van China goed. Hij zou tot de welvarende grondbezitters hebben behoord en zodoende was het voor hem niet noodzakelijk een betrekking te aanvaarden, maar volgens Qian werkte hij in een laktuin. Zhuang Zi gaf er de voorkeur aan zijn eigen zin te doen en hield zich bezig met filosofie.
Zhuang Zi is medeauteur van het gelijknamige boek, de Zhuangzi. Het boek is geen systematisch betoog, meer een mozaïek, compilatie of overlevering van tekstdelen met abrupte overgangen en tegenstellingen, die qua stijl en inhoud een zekere overeenkomst vertonen
Het Boek
Het hoofdbestanddeel van de Zhuangzi zijn de Innerlijke geschriften, die door hemzelf geschreven zijn, waarin hij door middel van parabels, mythen, metaforen of tegenstellingen zonder verklaringen een verhalende en soms humoristische visie geeft op een groot aantal filosofische vraagstukken. De Innerlijke geschriften bestaan uit zeven hoofdstukken. Het tweede hoofdstuk, de Qiwulun, of de Verhandeling over de Gelijkmaking der Dingen, wordt algemeen gezien als het belangrijkste deel van de Zhuangzi. Hoofdstuk IV is duidelijk van een andere hand.
